We dronken een theetje

Nog even kruip ik in mijn schuur om in alle rust een blogje te schrijven.

Meestal schiet ik in de loop wat foto's en plaats ze dan met m'n mobiel al in m'n blog en dat blijft daar dan als concept totdat ik weer eens tijd neem om te bloggen.

Op deze manier kom ik weer foto's tegen van vorige week en kan ik nog nagenieten van al die mooie en vaak leuke momenten.

Vorige week was onze oudste 4 jaar getrouwd en ging hij samen met zijn vrouw uit eten. Of wij op konden passen en dat konden we! Hij had voor ons ook heerlijk eten besteld, had de tafel gedekt en een kaarsje met een doosje lucifers ernaast klaar gelegd, zodat wij ook eens even rustig en romantisch konden eten. Nu hebben we onze kleinzoon dus geleerd hoe je dat moet doen! Daarna zat hij nog even gezellig te chillen met opa op de bank. Hij was zó vrolijk.

Hier weer eens een foto van m'n Noorse trui. Ik kijk er met groot genoegen naar, want ik ben al een heel stuk verder. Er moet nu zo'n groot stuk grijs gebreid worden dat ik dacht niet op te schieten. Maar elke naald is toch weer een stukje verder. Is het niet leuk dat kleurenpatroontje?! Later in de trui komt daar nog veel meer van!

We blijven genieten, hoewel ik nu niet echt buiten zit, het is een flink stuk kouder dan vorige week. Maar als ik binnen ben zie ik hem ook en geniet er dan net zoveel van.

Deze maakte ik toen het dus nog wat warmer was. Prachtige knoppen en rozen. Wel van de buren, maar ze komen boven de schutting uit, dus ook een beetje van ons:)

K en ik beginnen weer met onze rondjes in de tuin na het avondeten. We hadden alles gehad en ik wilde naar binnen gaan, maar zag toen ineens allemaal paarse knoppen uitkomen bij de magnolia. Inmiddels bloeien er al een aantal, die laat ik de volgende keer zien.

Oja, nog een breiwerkje! De eerste sok van m'n tweede paar is klaar. Het gaat een stuk langzamer omdat ik nu toch meerdere projectjes heb, maar het is en blijft heel leuk.

Zaterdag had ik een afspraak in Rhoon met mijn nichten. Niet zo ver van huis een heel veld vol met narcissen. Ze kleuren de stad zo mooi geel!

Ik zie nu dat ze ook bij ons op het tafeltje stonden, die gele narcissen. Met m'n nichten hadden we een high-tea gereserveerd. Meestal proberen we zo'n 2 keer per jaar af te spreken, tot nu gingen we altijd ergens wat eten 's avonds, maar deze keer werd het een high-tea.

Dus dronken we een theetje

We kregen een tomaten-groentesoepje.

En genoten van heel veel ander hartigs, maar ook van heel veel zoetigs, zoals deze boterkoek.

En na weer heerlijk gekletst en gelachen en gegeten en gedronken te hebben was het weer tijd om verder te gaan.

K en ik gingen nog naar de verjaardag van m'n schoonvader. Daar ook weer fijn gekletst, er was Chinees besteld en het was echt gezellig. Misschien wel voor het eerst dat we alleen met (schoon)kinderen waren.

En als we dan toch nog een beetje in de familie-uitjes zitten, dan kan deze foto er ook nog bij. Vanochtend ging ik met Mar naar mijn tante van bijna 80. We komen er maar niet over uit dat ze al naar die leeftijd gaat, maar het is echt zo. Ik had m'n breiwerk meegenomen en we hebben samen zitten breien en kletsen, terwijl Mar in de gang aan het bellen was.

En hier laat ze me wat foto's zien van vroeger.

Dit was er één van. Ik als baby met mijn moeder van 24 jaar.

Meer dan genoeg voor vandaag!
Tot de volgende keer 👋

Bang voor vossen

Vier dagen gewerkt, nu weer een poosje vrij. 's Middags reed ik terug naar huis langs het water, waar ik als tiener zo vaak gefietst heb. Ik zag nu steeds een stelletje nijlganzen met kleintjes. En elke keer dacht ik, ik moet even stoppen en een foto maken, maar dan was ik al weer een eindje verder. Nu speurde ik de waterkant af en bijna aan het eind zag ik ze. Er was verder geen verkeer, dus ik kon mooi even stoppen, deed het raampje open en maakte een paar foto's.

Vorige week ben ik begonnen aan een nieuw breiproject, een Noorse Trui. Ja, ik vind dat dat even met hoofdletters moet. Toen ik het aan mijn oudste zoon liet zien las hij voor: 'Dit is duidelijk niet voor beginners!' Oeps... dat had ik helemaal niet gelezen. Na een paar (dezelfde) kindervestjes en één paar sokken voel ik me nog wel een beginner. We zullen zien. Vooralsnog vind ik het alleen maar nóg leuker dan ik al dacht.

Nog even wat bloesem, ze bloeien maar zo kort...

En ze zijn zó mooi! Ook 's avonds in het donker een foto maken levert een prachtig resultaat, zal zeg ik het even zelf.

En tot slot nog even terug naar vorige week. Heel warm was het niet, maar ik had samen met R, mijn vriendin én tennismaatje een dagje Katwijk afgesproken.

Dat betekent uiteraard ook een strandwandeling!
Maar... en daar heb ik helaas geen foto's van, we gingen eerst nog op de koffie bij R haar schoonzus. Het is het huis waar R is opgegroeid, zo leuk om te zien en bijzonder dat het nog steeds in de familie is gebleven. Ik zag er heeeel veel haakwerkjes, breiwerkjes en bolletjes wol, dus jullie snappen dat ik daar wel de hele dag had kunnen blijven. Bedenk er ook nog de lekkerste tompouce bij die je in Nederland kunt vinden en je begrijpt het!

😄 

Toch op een gegeven moment maar weer weg gegaan en een strandwandeling gemaakt.

R wist natuurlijk van alles te vertellen over Katwijk aan Zee. Zelf heb ik alleen hele vage herinneringen van onze vakantie in Katwijk, toen was ik nog erg klein, maar ik herinner me de zandvlaktes nog en dat ik bang werd als m'n ouders en broers het over vossen hadden, die daar ook zouden kunnen zijn.

Hier zie je in het midden de óude kerk, gebouwd in 1461.

Andreaskerk, de witte kerk, de oude kerk, in Katwijk weten ze allemaal dat je deze kerk bedoeld.

In 1571 is deze kerk geplunderd door de watergeuzen. Een van hen is in juni dat jaar gevangen genomen, verhoord en opgehangen in de duinen van Katwijk.

Tot zover even de geschiedenis. Dit laatste las ik trouwens op internet.

Echte vissers met echte haring!

En terwijl wij een lekker lunchje aan het eten waren, zagen we een bus op het strand rijden. Dat is een goed idee om mensen die niet meer naar het strand kunnen vanwege ouderdom bv. een rondritje te laten maken met de strandbus.

We hebben met volle teugen genoten!

En nu gaan we eten!
Tot de volgende keer!

Hij weet alles

Een paar dagen later zit ik in de tuin en kijk nog eens naar de amandel boom en zie de prachtige bloesem!

Ik kan er wel naar blijven kijken en word er blij van!

Tussen de amandelbloesemfoto's door ga ik nog even terug naar het boekje over Spurgeons depressies. Ik doe het door een paar citaten met jullie te delen.

'Heeft u weleens opgemerkt dat u, terwijl uw neus rood is van de tissues en uw hoofd zijn haar verliest, zichzelf soms toch bij elkaar kunt rapen om de tekening van een kind te ontvangen of de handgeschreven kaart van iemand die ons het goede wenst? We kunnen niks met een filosofische verhandeling of een theologische uiteenzetting. De vriend die maar voortraast met zijn zinnen en te ongeduldig is voor stilte moet ook maar wachten tot een andere keer. Vanbinnen zijn we ziek. We kunnen gewoonweg geen volledige maaltijd verdragen. Maar een klein beschuitje kan ons helpen. Een stukje ijs. Een paar halve woordjes, in vriendschap zorgvuldig gekozen, kunnen soms lang meegaan, nietwaar?'

'Wij, lijders aan depressie in Christus, kunnen heel zwak worden, zelfs in het geloof, maar we zijn niet verloren voor God. (...) Het is Christus, en niet de afwezigheid van depressie, Die ons redt. Dit is de waarheid. Ons gevoel van Gods afwezigheid zegt nog niet dat Hij afwezig is. Ook al laat ons lichaam niet toe dat we iets voelen van Zijn tedere aanraking, toch houdt Hij ons vast. Ons gevoel van Hem verlost ons niet. Híj verlost ons. Onze hoop ligt dus niet in onze mogelijkheid om in een goede stemming te blijven, maar in Zijn mogelijkheid om ons op te heffen. Jezus zal ons met ons verslagen hart nooit verlaten. Laat het u troosten hoe Charles het stelt:

'Misschien voelt u zich niet goed of misschien heeft u een ziekte gehad die veel van uw zenuwen gevraagd heeft en bent u depressief. En u denkt daarom dat de genade u verlaten heeft, maar dat zal niet gebeuren. Uw geestelijk leven is niet afhankelijk van de natuur. Dan zou het uitdoven. Het is afhankelijk van genade en genade zal nooit ophouden te schijnen tot het u in de heerlijkheid brengt.'

En dit zegt Charles Spurgeon ook:

'Sommigen van u zullen onder grote geestelijke druk staan, een druk waarvan geen medeschepsel u zal kunnen verlossen. U bent arme, gespannen mensen om wie anderen vaak lachen. Ik kan u verzekeren dat God niet om u zal lachen. Hij weet alles over uw verdriet. Daarom spoor ik u aan om tot Hem te gaan, want de ervaring van velen van ons heeft geleerd dat 'de Heere genadig is en vol ontferming'.

Er is echter ook een kant waarin Charles ons oproept om weerstand te bieden tegen de leugens die 'dat oude, slechte schepsel' ons toefluistert.

'Maar als we voor deze oude vijand, de duivel, staan, blijft er maar één ding over dat we kunnen en moeten doen. 'Vecht!'

'De ziel is in stukken gebroken, doorstoken, met messen doorsneden, opgelost, afgeranseld, gepijnigd. Ze weet niet hoe zij kan blijven bestaan als zij de angst ruimte geeft. Sta op, christen! U kijkt zorgelijk. Sta op en jaag uw angsten weg. Waarom zou u blijven kreunen in uw kerker? Waarom zou reus Wanhoop u altijd blijven slaan met zijn boom van een knuppel? Sta op! Verdrijf hem!

Hoe? In de kern komt het neer op de zin: 'U zou gelijk kunnen hebben, maar Jezus.'

- U zou gelijk kunnen hebben, de dingen zijn nog erger dan ik dacht, maar Jezus!

- U zou gelijk kunnen hebben, alles is verloren, maar Jezus!

- U zou gelijk kunnen hebben, ik ben verlaten, maar Jezus!

- U zou gelijk kunnen hebben, ik ben veroordeeld, maar Jezus!

- U zou gelijk kunnen hebben, ik zou depressief moeten blijven, maar Jezus!

- U zou gelijk kunnen hebben, het zou te laat voor mij zijn, maar Jezus!

- U zou gelijk kunnen hebben, ik ben onbereikbaar, maar Jezus!

- U zou gelijk kunnen hebben, ik ben een zondaar, maar Jezus!

- U zou gelijk kunnen hebben, ze zouden beter af zijn zonder mij, maar Jezus!

- U zou gelijk kunnen hebben, ik verdien de dood, maar Jezus!

We pleiten niet op onszelf, maar op de beloften van Jezus. Het gaat niet om onze kracht, maar om de Zijne. Ja, wij zijn zwak, maar Hij is vol genade. Onze manier van strijden is achter Jezus verschuilen Die voor ons vecht. Onze hoop is niet de afwezigheid van ons berouw, onze ellende, onze twijfel en onze droefheid, maar de aanwezigheid van Jezus.'

Dat was een heel stuk. En eerlijk gezegd, ik kan bijna niet geloven dat er mensen zijn die er niet iets van geproefd hebben. In dit boekje wordt ook een rijtje namen van geloofshelden genoemd die wisten wat depressies zijn.
Voor nu laat ik het hierbij en ga ik even ongemakkelijk over op het alledaagse leven.

Vanochtend ging ik samen met m'n moeder naar de wolwinkel. Ik heb de naalden, maar de wol moest besteld worden, dus ik kon vandaag nog niet gelijk beginnen. Dan maar even overgaan op de haaknaald en dat is ook heerlijk om mee aan de slag te gaan. Dit moet een echt serieuze deken worden, het gaat wel even duren voordat het af is. Zeker als ik straks ook aan mijn breiproject begin.

Zondagmiddag ging ik met Mar even naar (o)pa (90). Het gaat de laatste maanden niet zo heel goed, maar er zitten gelukkig goede dagen tussen en dan gaan we natuurlijk ook even naar buiten als de zon schijnt!

Deze maand hoopt hij 91 te worden!

En nu beginnen we aan onze avond. Ik denk dat ik nog even verder haak, maar ook nog wat lees.

Tot de volgende keer!

👋

De citaten komen uit het boek 'Spurgeons depressies' Realistische hoop in donkere dagen. Geschreven door Zack Eswine.

Ik vind zijn hoofd veel leuker

Daar zijn ze dan, maar eerste paar zelfgebreide sokken! Zijn ze niet leuk?

En hier zie je ze nog een keer aan mijn voeten. Het zijn geen twee dezelfde, maar je kunt hier zien waar hetzelfde patroon begint. Inmiddels ben ik al een eindje op weg met de eerste sok van m'n tweede paar.

Vorige week gingen we met H en S naar het Anne Frankhuis. We waren er nog nooit geweest en vooral H is altijd geïnteresseerd in verhalen uit de Tweede Wereldoorlog. Hier een foto vanuit het raam.

Tijdens de geschiedenislessen heb ik denk ik niet heel veel op zitten letten. Ik leerde echt nieuwe dingen over deze oorlog. Eigenlijk vooral over de tijd vóór de oorlog. Dat er een grote financiële crisis was en hoe in de tijd Hitler opstond en de schuld van deze crisis gaf aan de Joden. Jullie weten het vast wel allemaal.
Hier zijn we weer buiten, ergens op een bruggetje bij een gracht.

Zoals beloofd nog een foto van het gebreide vest voor onze kleinzoon. Ik vind zijn hoofd veel leuker dan het vest moet ik eerlijk zeggen 😍.

Volgende keer, en ik hoop dit keer iets sneller terug te komen, schrijf ik over een boekje wat ik heb gelezen. Het heet: 'Spurgeons depressies'. 'Wat ben je weer een vrolijk boek aan het lezen!' zei mijn man, maar écht, het is zó mooi, zoveel troost zit er in als je ook maar ergens ooit iets met depressie te maken hebt gehad. Spurgeon was er bekend mee. 'Hoor' hoe hij zijn preek begint ergens in november 1846, hij is dan nog maar 22 jaar oud.

'Vanmorgen heb ik haast spijt dat ik het heb gewaagd om deze preekstoel te bezetten, want ik voel me volstrekt niet in staat om een preek te houden die u goed kan doen. Ik had gehoopt dat de rust van de afgelopen veertien dagen de gevolgen van die vreselijke ramp hadden weggenomen, maar nu ik weer op dezelfde plek sta, nu ik om precies te zijn hier sta om u aan te spreken, doen de emoties die mij eerder haast overweldigden, opnieuw pijn. Verontschuldig mij vanmorgen dus... Ik ben echt niet in staat geweest om te studeren... O, Geest van God, openbaar Uw kracht in de zwakheid van Uw knecht en stel hem in staat om Zijn Heere te eren, zelfs als zijn ziel in hem terneergeslagen is.'

De vreselijke ramp waar hij over spreekt gebeurde twee weken eerder, toen tijdens een dienst waar enkele duizenden mensen bij elkaar waren, een kwajongen tijdens de preek riep: 'Brand!' De paniek die volgde kostte zeven mensen het leven en achtentwintig mensen raakten ernstig gewond. De Londense kranten stonden vol ongenadig wrede beschuldigingen aan Spurgeons adres.
Het zinloze ongeval en de publieke beschuldigingen braken Charles' psyche. En niet alleen op dat moment zelf; het had blijvende gevolgen.

Nu stop ik, ik zou er de volgende keer pas over bloggen. Maar dit is iets wat veel indruk op me maakte toen ik het las. Het is niet te bevatten. En niet alleen voor hemzelf en de gemeente, maar ook voor die jongen, die dit allemaal helemaal niet voorzien heeft. Zijn naam wordt niet genoemd en ik weet niet hoe zijn leven verder is gegaan, maar het moet een enorme stempel hebben gedrukt.

Hele dure sokken

Sneeuwvlokjes! Ik liep er op de heenweg straal voorbij, terwijl ik nog dacht: eens zien of we iets lente-achtigs tegen komen. Het hele veldje stond vol. Was ik zo diep in voorjaarsgedachten verzonken dat ik het niet eens zag? Gelukkig zag ik ze wel op de terugweg.

Als je de roltrap opgaat in het ziekenhuis en boven komt zie je allemaal 'ziekenhuiszuilen' Je kunt er je dagticket laten uitprinten en daar staat op waar je precies moet zijn. In de auto luisterde ik een podcast en hier werd dit als voorbeeld genoemd van technologie die ingezet wordt, maar wat ten koste gaat, van even een vriendelijk gezicht en woord van iemand aan een balie, wat al bemoedigend aan kan voelen, wat je soms echt nodig kunt hebben, zeker in een ziekenhuis. Ik vertelde het aan L. die hier voor een zuil staat, klaar om naar de kaakchirurg te gaan. Maar ze zei: 'Er staan daar toch twee mensen vriendelijk te zijn?' En ja, ze had gelijk, aan beide kanten van de roltrap stonden twee dames iedereen te begroeten en zo bleek, ze staan ook meteen klaar om je te helpen als je nog ergens anders moet zijn voor de administratie of dergelijke. Ik vond het fijn, zo hoort het! In die podcast deden ze er negatief over en terecht als zo'n zuil alles is wat je tegenkomt. In dit ziekenhuis is het goed geregeld en ik hoop dat dat overal zo is.

Inmiddels zijn er 2 verstandskiezen uit, binnenkort nog een derde. Bij Mar zijn er pas ook 3 getrokken. Wat een pijnlijk gedoe is dat! 

Wat een mooie dagen hebben we achter de rug. Koud en zon!

Vorige week maakte ik een heerlijke pistache/perziken kwark taart. Ooh, wat was die lekker! Het recept kun je hier vinden. De foto's zijn verdwenen, maar die heb je dan hier al gezien. De bodem heb ik met bastognekoeken gemaakt.

En, ook weer geïnspireerd door een vlog, ik maakte groentesoep. Het was een lekker soepje, maar toch niet zoals ik had gehoopt of verwacht. Doordat alles uiteindelijk door de blender ging werd het een mooie, kleurige, groene, best dikke soep. Ik denk dat ik het toch wat smakelijker vind als alle groenten nog zichtbaar zijn.

Het laatste vestje... als ik eenmaal begin, ik kan niét meer stoppen!
Ze zijn nu klaar!

Begin deze week moest ik werken en dat ging eigenlijk wel heel goed. Ik werk nu 4 dagen en dat is precies genoeg. Zo fijn dat dit kan. Ik werkte vlakbij m'n zoon, dus ging ik maandag gauw even uit m'n werk door om dit vest te geven. Twee kleurige kleindochters:)
Hier kun je een boekje met het patroon bestellen als je het ook eens wil proberen. Het waren mijn allereerste projectjes en ik moet zeggen... Ik leerde er erg veel van door er drie te breien.

Onze kleinzoon kreeg er natuurlijk ook één, in mijn volgende blog daar een foto van!

En wat nu? Ik dacht aan sokken. Ik volg een vrouw op Youtube, ze heeft van die mooie zelfgebreide sokken. Ik kocht van haar op Etsy een patroon. En kijk, de eerste toeren zijn een feit! Het gaat weer niet helemaal vlekkeloos, maar om het na een stuk weer helemaal uit te halen vind ik niet nodig. De tweede gaat vast een stuk beter en ik denk niet dat iemand het gaat zien als ik deze sokken aan heb.

De foutjes zitten aan de andere kant 😊

Mooie sokkenwol, ik kocht twee verschillende.

En ik reed met m'n auto tegen een andere auto aan toen ik naar de winkel reed. Hele dure sokken dus!

Soms moet ik mezelf heropvoeden

Oooh Simmie!

Zomaar pak je L d'r appel uit haar tas!

Toch blijf je leuk:)

Met J, onze kleinzoon van 15 maanden ging ik vorige week naar de kinderboerderij.

Ze wonen er super dichtbij, dat is nog eens leuk!

Ik vroeg me af waarom die geiten met hun kop tegen de muur staan en allemaal zaten ze op iets te knagen.

Huh? Is dat niet vroeg? Of juist laat?
Nee, zei iemand, de Nijlgans legt het hele jaar door eieren.
Weer wat geleerd.

Nu kom ik nog even terug op het geven/nemen principe uit mijn vorige blog. Natuurlijk is het zo dat dat gelijkwaardig hoort te zijn binnen een relatie. Maar even natuurlijk is het dat er uitzonderingen zijn. Ik ben nu het boek 'De zin van ziekte' aan het lezen, geschreven door Alain Verheij. En daar kwam ik deze zin tegen. Het is niet echt een antwoord over hoe dat dan moet, maar het geeft wel weer wat het doet:

'Als er door ziekte geen sprake meer is van gelijkwaardigheid, dan is dat vernederend voor de zieke en een verlieservaring voor hun dierbaren.'

Het is een heel mooi boekje dat onder andere pleit voor een samenleving waarin we met elkaar zorg dragen voor elkaar. Verschillende verhalen uit de Bijbel laten zien dat er niet maar één mantelzorger nodig is, maar minstens vier.

Hoewel hij heel makkelijk en vlot schrijft en zo leest het ook, ontkom je niet aan de ernst van ziekte en wat dat met mensen doet.

'Lieke Marsman schrijft over de arbeidsongeschiktheid die alleen al door de nasleep van een onderzoek wordt gecreëerd: 'Ook al zou ik fysiek de meeste medische keuringen doorstaan, ik kan iedereen verzekeren dat ik wanneer ik wacht op een scanuitslag nog geen vakken kan vullen, nog geen schroefjes kan sorteren. Mijn werkgeheugen wordt volledig in beslag genomen door het telefoontje dat nog tweeënzeventig uur verwijderd is, eenenzeventig uur, zeventig uur, negenenzestig...' Het venijn van de eenzaamheid schuilt in het contrast tussen wat de buitenwereld ziet - fysieke keuringen die worden doorstaan - en wat de patient zelf ervaart: krachteloosheid.'

Goed, tot zover over mijn lezerij. Het drukt mij met m'n neus op de feiten. Mijn buurtvrouw had me even nodig, ze ziet slecht en het was ineens heel donker geworden toen ze boodschappen deed. Ze klopte bij ons aan of er iemand mee kon lopen tot haar huis. Natuurlijk! Maar tussen 'huis' en 'natuurlijk' maak ik kennis met een heleboel gedachten en gevoelens die ik liever niet zou hebben: 'Het komt niet uit nu', 'ik wilde net de was gaan doen', 'hoe lang gaat dat duren?' Achteraf schaam ik me daarvoor (en helemaal als ze zich maar blijft verontschuldigen dat ze ons om hulp vraagt). Ik haar op het hart gedrukt dat ze áltijd, écht áltijd mag bellen, appen of langs mag komen als ze iets of iemand nodig heeft. En ik meende het. Soms moet ik mezelf heropvoeden.

En heb je geen tijd om te lezen, dan kun je deze podcast luisteren, die is zeker de moeite waard en waarschijnlijk wil je daarna toch ook het boek lezen!:)